به گزارش خبرنگار مهر، شاید مهم‌ترین نکته‌ای که در پیام‌های تبریک پرستاران جلب توجه می‌کند، قدردانی از زحمات و ایثار و تلاش‌های شبانه روزی آنان در مراکز درمانی و…، است. پاسداشت و قدردانی از نیروهای پرستاری، در کلام و پیام مسئولان مربوطه نیز به چشم می‌خورد و خلاصه اینکه، کسی منکر زحمات و خدمات پرستاران نیست.

در بخش دیگری از پیام‌های تبریک که معمولاً مدیران و مسئولان حوزه سلامت آنها را مدنظر قرار می‌دهند، توجه به مطالبات قانونی پرستاران است و این نکته؛ شاید مهم‌ترین بخش پیام‌های تبریک باشد که پرستاران را دلخوش می‌کند به اینکه، شاید خواسته‌های به حق آنها، محقق شود.

در همین حال، برخی پیام‌ها نیز تکراری هستند و اگر نگاهی به آرشیو پیام داشته باشیم؛ متوجه می‌شویم که برخی از مدیران و مسئولان، به خودشان زحمت نمی‌دهند که حرف تازه ای برای پرستاران داشته باشند و همان متن پیام تبریک سال گذشته را دوباره ارسال می‌کنند.

جامعه پرستاری در این روزها، آنچه از مسئولان امر و متولیان حوزه سلامت می‌خواهد، پیام تبریک نیست؛ بلکه خواسته‌های بر زمین مانده سال‌های گذشته است که آنها را خسته و بی انگیزه ساخته است.

نیروهای پرستاری از کمبودهایی رنج می‌برند که سال‌های سال است در کلام و سخن مسئولان تکرار می‌شود؛ اما اتفاقی نمی‌افتد که بخواهد حال پرستاران را خوب کند.

کمبود شدید نیروی پرستاری در مراکز درمانی کشور به ویژه در کلانشهرها، باعث شده تا شاهد اضافه کاری‌های اجباری پرستاران باشیم.

حضور در دو یا سه شیفت کاری، پرستاران را به قدری خسته و فرسوده می‌کند که امکان مراقبت با کیفیت از بیماران را ندارند و اینگونه می‌شود که جان بیماران تهدید می‌شود.

یک پرستار بالای سر چند بیمار حاضر می‌شود و این عدم تناسب بین تعداد پرستار و تخت بیمارستانی، با مشکلات زیادی برای نظام سلامت کشور همراه بوده است.

عدم پرداخت مطالبات پرستاران از محل اضافه کاری و کارانه، یکی دیگر از مشکلات ملموس پرستاری است که متأسفانه همیشه بی پاسخ مانده است. در برخی شهرها، مطالبات پرستاران بابت کارانه ها، به یک سال هم رسیده و میانگین کشوری آن، ۶ تا ۷ ماه است. یعنی، پرستاران امروز خدمت ارائه می‌دهند و ۷ ماه بعد پول آن را دریافت می‌کنند.

سختی کار در محیط بیمارستان به ویژه در بخش دولتی، باعث می‌شود که انتظارات بیماران و همراهان آنان از پرستاران بالا برود و در نتیجه شاهد خشونت‌های کلامی و فیزیکی علیه پرستاران هستیم. با مراجعه به بایگانی سازمان نظام پرستاری، به راحتی می‌توان متوجه پرونده‌هایی از خشونت علیه پرستاران شد.

تغییر شغل، مهاجرت داخلی و خارجی، ترک کار و…، از پیامدهای سختی حرفه پرستاری است که باعث شده با خیل انبوه پرستاران بیکار مواجه باشیم؛ اما در عین حال نیازمند حداقل ۱۰۰ هزار نیروی پرستاری هستیم که بتوانیم به حداقل‌های استاندارد پرستاری برسیم.

امروز، روز پرستار است و از فردا همه چیز به تنظیمات قبل از روز پرستار بر می‌گردد.

پرستاران از «تبریک‌» ها خسته اند.