توسعه داروی کاهش وزن مشابه اوزمپیک بدون عوارض جانبی

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، بیشتر داروهای کاهش وزن و دیابت موجود در بازار نتایج ماندگاری ندارند.

داروهای مبتنی برGLP-۱ مانند اوزمپیک با کار روی نورون های مغزی که گرسنگی را کنترل می کنند، فعال می شوند و به بیمار کمک می کنند تا وزن خود را کاهش دهد.

حدود ۷۰ درصد کاربران طی یک سال مصرف این داروها را متوقف می کنند. تهوع و استفراغ از شایع ترین عوارض جانبی آنها نیز هستند.

در این میان تقاضا برای داروهای جایگزین ایمن تر در حال افزایش است. به همین دلیل محققان مشغول بررسی روش های زیست شناختی جدید هستند که اشتها را بدون زحمت کاهش می دهد. در همین راستا رابرت دویل پروفسور شیمی در دانشگاه سیراکیوز پژوهش در این باره انجام داده است. محققان هدف جدیدی در مغز انسان یافته اند که از عوارض جانبی که در داروهای رایج GLP-۱ مشاهده می شود، اجتناب می کند.

دویل و همکارانش در تحقیق خود دیگر روی اعصاب که اهداف متداول برای توسعه داروهای مرتبط با مغز هستند، تمرکز نکردند. در عوض آنها سلول های پشتیبان در بخش پشت مغز، به ویژه گلیا و آستروسیت‌ها را بررسی کردند. دویل در این باره می گوید: ما می خواستیم بدانیم آیا ممکن است سلول های پشتیبان پپتید یا مولکول های سیگنال دهنده جدیدی تولید کنند که برای کاهش وزن بدن حیاتی است یا خیر.

تحقیق آنها نشان داد برخی از این سلول های پشتیبان که به طور معمول مولکولی به نام octadecaneuropeptide یاODN تولید می کند هنگامیکه این ماده به طور مستقیم به مغز موش ها تزریق شد، اشتها را کاهش داد و فراوری گلوکز بدن حیوان را بهبود بخشید. با این وجود تزریق مستقیم به مغز در انسان ها امکانپذیر نیست محققان برای این منظور یک نسخه اصلاح شده به نام tridecaneuropeptide یا TDN را توسعه دادند. این نسخه را می توان مانند اوزمپیک به طور متداول به بدن تزریق کرد.

TDN در آزمایش های حیوانی به موش های حشره خوار مشکی کمک کرد تا وزن کم کنند و نسبت به انسولین حساسیت بیشتری بیابند. نکته مهم این است که هیچ‌یک از حیوانات تحت آزمایش حالت تهوع یا استفراغ را تجربه نکردند.

برخلاف داروهای GLP-۱ که نورون‌ها را مستقیماً تحریک می‌کنند، TDN با فعال‌سازی سلول‌های پشتیبان در مسیرهای پایین‌دستی عمل می‌کند؛ سلول‌هایی که آن‌ها نیز بر احساس گرسنگی تأثیر می‌گذارند. این مسیر میان‌بر می‌تواند زنجیره‌ای از عوارض جانبی را که در درمان‌های فعلی دیده می‌شود، حذف کند.

دویل در این باره می‌گوید:به‌جای آنکه مثل داروهای فعلی از ابتدای مسیر شروع به دویدن کنیم، هدف‌گیری مسیرهای پایین‌دستی در سلول‌های پشتیبان مانند شروع مسابقه از نیمه راه است؛ این کار باعث کاهش عوارض جانبی ناخوشایندی می‌شود که بسیاری از افراد تجربه می‌کنند.