

وی افزود: اهمیت تابآوری کارکنان در چندین حوزه مشهود است. نخست، کاهش فرسودگی شغلی که بهدلیل توانایی بهتر کارکنان در مدیریت استرسهای شغلی اتفاق میافتد و باعث افزایش پایداری آنان در محیط کار میشود. همچنین تابآوری، بهرهوری را تقویت میکند؛ زیرا افراد تابآور حتی در شرایط سخت، عملکردی اثربخش و قابل اطمینان ارائه میدهند. این ویژگی به بهبود روحیه و رضایت شغلی نیز میانجامد؛ چرا که توانایی غلبه بر مشکلات، حس موفقیت و کنترل بر محیط کار را در کارکنان تقویت میکند.
این کارشناس تصریح کرد: تابآوری همچنین کلید سازگاری مؤثر با تغییرات مستمر در محیطهای کاری به شمار میرود. سازمانها همواره با دگرگونیها مواجهاند و کارکنان تابآور در چنین شرایطی بهتر میتوانند خود را با تحولات هماهنگ سازند. علاوه بر این، تابآوری مانع افزایش غیبتها و ترک سازمان میشود، زیرا سلامت روانی و جسمی این افراد حفظ شده و احساس تعلق بیشتری نسبت به سازمان پیدا میکنند. در نهایت، توسعه تابآوری به تقویت فرهنگ سازمانی منجر میشود؛ فرهنگی که در آن حمایت، انعطافپذیری و پویایی بیشتر دیده میشود و کارکنان احساس امنیت و انگیزه بیشتری دارند.
رجبی خاطرنشان کرد: عوامل متعددی در شکلگیری تابآوری کارکنان نقش دارند که از جمله آنها میتوان به حمایتهای اجتماعی، حس خودکارآمدی، مهارتهای مقابلهای، سلامت جسمی و روانی، هدفمندی در کار و زندگی، انعطافپذیری شناختی و همچنین حمایتهای سازمانی اشاره کرد و گفت: به باور من، هر سازمانی که بخواهد تابآوری را در نیروی کار خود ارتقا دهد، باید به آموزش مهارتهای مدیریت استرس، مقابله با فشارها و توسعه هوش هیجانی بپردازد. تسهیل دسترسی به مشاورههای روانشناسی و شغلی، ترویج خودمراقبتی از طریق فعالیتهای ورزشی و مدیتیشن، ایجاد محیط کاری مثبت و حمایتی، برقراری ارتباطات شفاف و صادقانه و تشویق به یادگیری از تجربیات موفق و دشوار، از دیگر ضرورتهای این مسیر هستند. فراهم ساختن امکانهای انعطافپذیری کاری مانند دورکاری و ساعتهای کاری منعطف نیز تأثیر چشمگیری در حفظ تابآوری کارکنان دارد.
کارشناس برنامه ریزی و رفاه اجتماعی افزود: سرمایهگذاری در توسعه تابآوری کارکنان بهعنوان یک استراتژی بلندمدت، نه تنها زندگی فردی کارکنان را بهبود میبخشد، بلکه موجب استحکام و موفقیت ماندگار سازمانها میگردد.
نظرات کاربران