این روانشناس، هر تجربه‌ای که موجب از دست رفتن احساس امنیت، ارزشمندی یا عشق در کودک شود را زمینه‌ساز آسیب روانی او خواند و اظهار کرد: این آسیب‌ها اغلب به دلیل ناآگاهی والدین نادیده گرفته می‌شود اما آثارشان تا سال‌ها باقی می‌ماند.
وی افزود: مواردی مانند تنبیه بدنی، فریادهای مکرر، بی‌توجهی به نیازها و احساسات کودک، تحقیر، سرزنش و مقایسه با دیگران، همچنین شرایطی نظیر طلاق، اعتیاد والدین، مشاهده خشونت و دادن مسئولیت‌های خارج از سن کودک، از مهم‌ترین عوامل ایجاد این آسیب‌ها است.
شجاعی با بیان اینکه روانشناسان و مددکاران اجتماعی در مراکز درمانی و بیمارستان‌ها با کودکانی مواجه می‌شوند که آسیب‌های جدی جسمی یا روانی تجربه کرده‌اند، خاطرنشان کرد: آسیب‌های روانی که هیچ‌گاه دیده نمی‌شوند، پیامدهایی بسیار منفی‌تر و گسترده‌تری نسبت به آسیب‌های جسمی دارند.
وی اظهار کرد: روان و جسم به یک زبان سخن می‌گویند، ابتدا روان فریاد می‌زند و اگر شنیده نشود، جسم بیماری را نمایان می‌کند.
این مددکار اجتماعی تاکید کرد: والدین باید نسبت به نشانه‌هایی مانند اضطراب، کابوس‌های شبانه، شب‌ادراری، رفتارهای پرخاشگرانه، انزوا، اختلال در یادگیری و عدم تمرکز در کودکان حساس باشند و در صورت مشاهده این علائم، به روانشناس مراجعه کنند
.
وی خاطرنشان کرد: دوران کودکی، زمان شکل‌گیری شخصیت و دنیای درونی است و زخم‌های این دوران اگر به موقع مورد توجه و درمان قرار نگیرند، ممکن است تا پایان عمر باقی بمانند. با این حال، با آگاهی، احترام، صبوری و محبت می‌توان نسل سالم، با عزت نفس و تاب‌آور پرورش داد و از دل‌های کوچک به بهترین شکل مراقبت کرد.
نظرات کاربران